Znajdujemy się we wschodniej części parku zdrojowego, założonego na początku XX w.
Szczególnie w tej części parku można aktywnie wypoczywać. Otwarta w 2017 r. siłownia plenerowa, znajdujące się tu okazałe kasztanowce, aleja grabów oraz liczne ścieżki i alejki zapraszają do aktywności fizycznej.
Przylegająca ulica 100 – lecia Państwa Polskiego oddziela wschodnią część parku od powstałej w XIX wieku zachodniej części parku zdrojowego. Najstarsza zachodnia część parku zajmuje teren dawnych wzniesień wydmowych. Rosną tu efektowne okazy dębów, platany pochodzenia greckiego, żywotniki i cisy. Wśród drzew pochodzących z pierwotnych nasadzeń oprócz wymienionych dodać jeszcze należy: graby, lipy i klony.
Warto pamiętać, że swą popularność Międzyzdroje zdobyły przede wszystkim jako miejscowość uzdrowiskowa, której właściwości lecznicze zostały odkryte jeszcze w XVIII wieku. W 1860 r. belgijski kupiec Arnoldt Lejune wybudował okazały Dom Zdrojowy ( dzisiejszy budynek Międzynarodowego Domu Kultury ) i założył u jego podnóża park zdrojowy. W Domu Zdrojowym mieściły się pokoje dla gości, czytelnia, sala muzyczna i baletowa. Było to znane miejsce, do którego przybywały liczne osobistości ówczesnych Niemiec. Park przy Domu Zdrojowym wkrótce stał się ulubionym miejscem przechadzek dobrze sytuowanych kuracjuszy. Do parku wchodziło się stylizowaną bramą. Od 2019r. możemy poczuć się jak dawni kuracjusze, bowiem przy wejściu od ul. Światowida i Krasickiego stanęła metalowa, stylizowana ornamentyką brama wejściowa.
W latach 1997 – 1998 Dom Zdrojowy, będący już instytucją kultury, wraz z częścią parku zdrojowego zostały przebudowane. Pod czujnym okiem konserwatora zabytków Dom Kultury oraz park zyskały nowe oblicze. Powstały nowe nawierzchnie chodnikowe, schody od strony ul. Zdrojowej oraz nowoczesna w formie fontanna. Fontannę z granitu zaprojektowała szczecińska rzeźbiarka Albina Adamska – Gwizdała, a jej wykonawcą był kamieniarz Jan Hybiak, mieszkaniec Kamienia Pomorskiego. Uroczyste oddanie fontanny w parku zdrojowym nastąpiło przed sezonem, 17 czerwca 1998 roku. Koszt budowy fontanny z własnym materiałem budowlanym wyniósł 30 tysięcy złotych.
Od 1999 roku park zdrojowy nosi imię Fryderyka Chopina. 5 maja 1999 r. Rada Miejska w Międzyzdrojach podjęła uchwały o nadaniu parkowi imienia Fryderyka Chopina oraz o wzniesieniu pomnika – popiersia wybitnego kompozytora. Uroczyste odsłonięcie pomnika odbyło się 30 czerwca 1999r. o godz. 17:00 i stanowiło główny punkt programu pierwszego dnia Wakacyjnego Festiwalu Gwiazd. Park zdrojowy im. Fryderyka Chopina do dzisiaj jest ulubionym miejscem spacerów i wypoczynku oraz inspiracją dla artystów. Jednym z nich był międzyzdrojanin hrabia Eryk von Zedtwitz.
Eryk von Zedtwitz, zasłynął jako malarz marynista, uwieczniający na płótnach najróżniejsze oblicza Morza Bałtyckiego. Zedtwitz był naturszczykiem i samoukiem – malarstwa nie uczył się w żadnej ze szkół. Jego obrazy zachwycały jednak jemu współczesnych i poruszały wyobraźnię następnych pokoleń. Hrabia sprowadził się do Międzyzdrojów w 1926 r. Miał wtedy już 39 lat, żonę, trójkę dzieci, a za sobą bogatą karierę w dyplomacji.
Ród von Zedtwitzów był spokrewniony z książętami bawarskimi i saksońskimi, a nawet dynastią Habsburgów. Eryk urodził się w 1887 r. w mieście Teplitz w Czechach. Studiował prawo na Uniwersytecie w Pradze i Wiedniu, po czym rozpoczął pracę w niemieckiej i włoskiej dyplomacji. Podobno znał dziesięć języków, jego pochodzenie i wykształcenie czyniły go prawdziwym obywatelem przedwojennej Europy. Po jakimś czasie osiadł w Monachium, gdzie pracował jako dziennikarz. Rozwój niemieckiego nazizmu sprawił jednak, ze ten kosmopolita i pacyfista coraz gorzej czuł się w stolicy Bawarii. Postanowił wyjechać na prowincję, do odległych Międzyzdrojów, w których piękno przyrody obudziło jego duszę artysty. Malarstwo stało się sensem jego życia i źródłem utrzymania.
W czasie wojny hrabia von Zedtwitz został osadzony w obozie pracy w Wałczu. Bezpośrednim powodem zesłania była odmowa wznoszenia okrzyku „Heil Hitler!”. O tym, że hrabia jest przeciwnikiem nazizmu wiedzieli wszyscy, z pisemnych relacji z tamtych czasów wynika, że pomagał on również Żydom.
Po wojnie Zedtwitz przyjął polskie obywatelstwo. Był niezwykle barwną postacią, wzbogacającą kulturalny i społeczny obraz ówczesnych Międzyzdrojów. Zedtwitzowie nie żyli zbyt bogato, można wręcz powiedzieć, że klepali biedę. Nie były to czasy, w których malarstwo mogło przynieść większy dochód. Dla hrabiego najważniejsze było jednak, że może żyć spokojnie w pobliżu morza, które tak go fascynowało i w otoczeniu sztalug i pędzli, które tak pokochał. I nikt już nie kazał mu wznosić okrzyków, na które nie miał ochoty.
Międzyzdroje – miasto, które hrabia pokochał – doceniły jego dziedzictwo. W czerwcu 2012 r., odsłonięto pamiątkową tablicę poświęconą Erykowi von Zedtwitzowi, któremu nadano również tytuł „Zasłużonego dla Międzyzdrojów”. Tablica znajduje się przy wejściu do parku, tuż przy bramie wejściowej od strony ul. Krasickiego.
W paku od strony ulic: Parkowej, Tysiąclecia Państwa Polskiego i Jana Pawła II, w jego centralnej części, otoczona kwietnymi rabatkami stoi monumentalna rzeźba przedstawiająca kucającego chłopca. Rzeźba powstała na początku lat 70 –tych w ramach organizowanego przez Pracownię Sztuk Plastycznych ze Szczecina konkursu, na wykonanie rzeźb dla Międzyzdrojów i Świnoujścia. Jest jedną z 8 rzeźb wykonanych ze „sztucznego kamienia”, które stanęły w przestrzeni miejskiej Międzyzdrojów. 4 rzeźby prezentujemy w „Parku Rzeźb”, który znajduje się nieopodal przy ul. Krasickiego i Zwycięstwa. Autorem rzeźby kucającego chłopca jest szczeciński artysta Stanisław Rudzik, którego prezentujemy przy opisie jednej z rzeźb w Parku Rzeźb.
Zachęcamy do odkrywania Międzyzdrojów i spacerów po parkowych ścieżkach i alejkach wśród zieleni parków projektu „Międzyzdroje – Morze Zieleni”.