Woliński Park Narodowy, utworzony w 1960 roku, obejmuje ochroną część największej polskiej wyspy - Wolin. Szczególne walory Parku to: najpiękniejszy odcinek polskiego wybrzeża klifowego, dobrze zachowane lasy bukowe i unikalna - wyspiarska delta Świny.
Do roku 1996 Park zajmował powierzchnię 4844 ha. W wyniku włączenia w jego granice obszaru 1 mili morskiej wód przybrzeżnych Bałtyku, archipelagu wysp we wstecznej delcie Świny wraz z otaczającymi je wodami Zalewu Szczecińskiego Woliński Park Narodowy stał się, jako pierwszy w Polsce, parkiem morskim, a jego obecna powierzchnia wynosi 10937 ha.
Największym atutem tego obszaru jest jego niebywała wręcz różnorodność krajobrazowa. Wzgórza morenowe sięgają, tak jak w przypadku najwyższego wzniesienia wyspy - Grzywacza, wysokości 115 m n.p.m. Strome klify przechodzą nagle w szerokie piaszczyste plaże, a gęste, ciemne i bardzo stare bukowe lasy ustępują miejsca podmokłym łąkom w dolinach i trzcinowym wysepkom delty Świny.
W Wolińskim Parku Narodowym każdy może znaleźć coś dla siebie. Są tutaj bardzo ciekawe szlaki, zarówno piesze jak i rowerowe z licznymi punktami widokowymi, ścieżki edukacyjne, warunki do uprawiania turystyki wodnej, a dla mniej aktywnych turystów piękne piaszczyste plaże.
Główna część Parku to wysokie moreny, będące pamiątkami po ostatnim zlodowaceniu, które na tych terenach zakończyło się ok. 11 tys. lat temu. Te tereny to przede wszystkim znaczne obszary, w dużej mierze bukowych lasów, w których natrafić można na zwierzynę leśną. Oprócz spotykanych często dzików i saren, niezwykle licznie występują tu jelenie oraz borsuki, a w koronach starych drzew zakładają gniazda największe rodzime ptaki drapieżne - Bieliki.
Na zboczach wzgórz, przylegających bezpośrednio do morza, nękanych jesienią i zimą przez liczne sztormy, powstały i dalej się kształtują majestatyczne klify, na których miejscami w wyniku specyficznych warunków siedliskowych, zadomowiło się kilka gatunków rzadkich storczyków. Poniżej, na wydmach natrafić można na wyjątkowo efektowną, ściśle chronioną roślinę - Mikołajka nadmorskiego, a przy odrobinie szczęścia spotkamy również wypoczywającą fokę szarą lub obrączkowaną.
Po drugiej stronie opisywanych wzgórz, nazywanych Pasmem Wolińskim, znajduje się tzw. Pojezierze Wolińskie. Z dziewięciu bardzo malowniczych, głównie polodowcowych, jezior w granicach Parku znajdują się cztery: Czajcze, Domysłowskie, Rabiąż i Warnowskie.
Najgłębsze miejsca wszystkich tych jezior znajdują się poniżej poziomu morza tworząc tym samym tzw. kryptodepresje. Oprócz, licznie odwiedzających te tereny ptaków wodnych takich jak kaczki, perkozy czy kormorany, bez problemu natrafimy również na ślady bytowania bobrów i wydr.
Niewątpliwie odróżniającą się od poprzednio omawianych częścią Parku, jest obszar delty Świny i sąsiadujące z nią pagórki Lubińsko-Wapnickie, położone bezpośrednio nad Zalewem Szczecińskim. Delta Świny jest tworem unikalnym, o wyjątkowej wartości przyrodniczej.
Powstanie tej formy związane jest z akumulacją niesionego z prądem drobnego materiału skalnego takiego jak piasek czy muł i ił, a także późniejszym odkładaniem substancji organicznych pochodzących z rozkładu roślin. Większość substancji mineralnych pochodzi z morza Bałtyckiego i została przyniesiona w wyniku tzw. „cofki", czyli wpychania wód morskich, napędzanych północnymi wiatrami, przez cieśninę wprost do Zalewu Szczecińskiego.
Obszar ten bywa niekiedy nazywany „wsteczną" deltą i jako taki jest obszarem niepowtarzalnym na skalę europejską. W wyniku tych procesów powstały trudno dostępne wyspy i wysepki porośnięte głównie trzcinami i zaroślami trawiastymi. Wokół rozlewisk Świny przebiega szlak wodny, jednak na same wyspy wchodzić nie wolno -jest to obszar na którym niepodzielnie królują ptaki.
Z około 450 gatunków spotykanych na terenie całego kraju, na tym niewielkim obszarze można spotkać wiele gatunków rzadkich wpisanych do „Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt". Do najciekawszych z nich należą omawiane już wcześniej Bieliki, które chętnie polują nad wodami Zalewu Szczecińskiego, niezwykle rzadko spotykana już wodniczka, czajki, sieweczki, bataliony, ostrygojady czy należące do rodziny czaplowatych bąki i bączki. Wszystko to możemy podziwiać z punktu widokowego na, górującym nad tym obszarem, Wzgórzu Zielonka.
Najchętniej odwiedzanym przez turystów miejscem w Wolińskim Parku Narodowym jest Zagroda Pokazowa Żubrów. Wolińska hodowla została założona w 1976 roku. Zagroda, oprócz funkcji edukacyjnej i turystycznej spełnia bardzo ważną rolę w ogólnoeuropejskim programie hodowli tego największego europejskiego ssaka. Program ten zakłada nieustanną wymianę zwierząt pomiędzy hodowlami w celu zachowania jak największej puli genowej oraz czystości gatunkowej. W hodowli na wyspie przebywać może jednocześnie do 12 żubrów, które można podziwiać. Obecnie na terenie zagrody mieszkają również dziki, jelenie oraz bieliki, a w poprzednich latach okresowo pojawiały się również i inne gatunki, takie jak wydra czy sarna.
Kolejnym odwiedzanym przez turystów miejscem jest, położone w samym centrum Międzyzdrojów, Muzeum Przyrodnicze Wolińskiego Parku Narodowego, w którym na powierzchni blisko 900 m2, podziwiać możemy setki eksponatów związanych z przyrodą Pomorza Zachodniego i bezpośrednio Wyspy Wolin. Muzeum jest doskonałym wyborem, dla wszystkich tych, którzy chcą choć na moment odpocząć od zgiełku i gwaru Międzyzdrojów, a którzy niekoniecznie mają ochotę na czasochłonne i forsowne wyprawy w głąb wolińskich lasów w poszukiwaniu ciszy i kontaktu z przyrodą.
Jeżeli mamy ochotę wyruszyć na wędrówkę i podziwiać naturalne piękno dzikiej przyrody w jej całej okazałości, możemy wybrać jeden z czterech dostępnych i oznakowanych szlaków turystycznych, przecinających wszystkie najciekawsze tereny Parku. Ich łączna długość to ponad 50 km.
Szlakiem niebieskim przejdziemy z Między-zdrojów wzdłuż jezior Wicko Małe i Wicko Wielkie nad Zalew Szczeciński aż do położonej na granicy Parku wsi Karnocice. Po drodze miniemy pozostałości poligonu doświadczalnego broni V-3 z okresu II wojny światowej w miejscowości Zalesie. Przepiękne jezioro Turkusowe w Wapnicy, z którego do końca wojny wydobywano kredę, a którego niebywała barwa wody przyciąga obecnie rzesze turystów.
.JPG)
Wzgórze Zielonka, z którego rozciąga się panorama na Zalew Szczeciński i wyspy Delty Wstecznej Świny oraz jedno z najstarszych i najbardziej majestatycznych drzew na terenie Wolińskiego Parku Narodowego, położony w połowie drogi między Zielonką a Karnocicami, „Dąb Wolinian", który w ostatnich latach silnie ucierpiał w wyniku sztormów.
Szlak zielony to trasa przez Pasmo Wolińskie, porastają je gęste lasy. Po drodze znajduje się opisywana wcześniej, Zagroda Pokazowa Żubrów, pozostałości dawnego słowiańskiego grodziska na półwyspie Czajcze i leżący nieopodal, mierzący 7 m obwodu, „Wydrzy Głaz".
Szlak czarny z Międzyzdrojów przez Kawczą Górę i parking „Kwasowo" łączy się ze szlakiem zielonym w pobliżu Zagrody Pokazowej Żubrów.
Szlak czerwony stanowi atrakcję dla miłośników wędrówek po piasku. Prowadzi wzdłuż głównego fragmentu wybrzeża klifowego wyspy. Przechodzi przez miejscowość Wisełka i biegnie dalej przez las do automatycznej latarni morskiej „Kikut", która stanowi najwyżej położone światło nawigacyjne na polskim wybrzeżu.
Poza szlakiem znajduje się punkt widokowy na górze Gosań, dostępny z drogi prowadzącej z Międzyzdrojów do Wisełki, stanowiący najwyższy punkt naszego wybrzeża i jednocześnie najwyższy aktywny klif o wysokości 93 m n.p.m.
Drożkowe Łąki - ścieżka przyrodnicza „Paprocie"- ta wyjątkowa ścieżka edukacyjna skrywa tajemniczy świat paproci oraz cały pakiet wiedzy botanicznej. Ścieżka „Paprocie" wiedzie przez podmokłe siedlisko, w którym możemy podziwiać piękne kosaćce, firletkę poszarpaną, wiciokrzew pomorski, turówkę wonną zwaną żubrówką.
Ciekawostką jest miejsce, w którym zobaczyć można efekty pracy bobrów, ale również bardzo rzadkie gatunki paproci: okazałego długosza królewskiego i małą paproć o zaledwie jednym liściu asymilacyjnym - nasięźrzał pospolity. Lokalizacja ścieżki jest wyjątkowo korzystna.
Aby do niej dotrzeć, jadąc z Międzyzdrojów w stronę Świnoujścia, na rondzie zlokalizowanym za Między-zdrojami należy jechać prosto ok. 200 m. Tam zatrzymujemy samochód i dalej podążamy już pieszo. Początkowo ścieżka prowadzi wzdłuż nasypu drogowego, jednak niedaleko potem skręcamy do lasu i zaczynamy przyrodniczą przygodę.